مقدمه

اعتیاد به مواد مخدر پدیده ای است که بدان بلای هستی سوز نام نهاده اند زیرا ویرانگری های حاصل از آن زمینه ی سقوط بسیاری از ارزشها و هنجارهای فرهنگی و اخلاقی میگردد و سلامت جامعه را به مخاطره میاندازد و هر سال این بلای خانمان برانداز قربانیان بی شماری را به آغوش سرد خاک می نشاند. اعتیاد به مواد مخدر تقریباً  پدیده ای نو ظهور است که از عمر آن شاید بیش از 150 سال   نمی گذرد. البته معرف ماده ی مخدر و حتی خویگر و نیز استعمال تفننی بدان تاریخی طولانی دارد لیکن از قرن نوزدهم به بعد است که به سبب تأثیر فراوان بر جنبه های متفاوت زندگی اجتماعی انسانها, توجه بسیاری را به خود جلب کرده است .

تحقیقات تاریخی و مردم شناسی نشان داده است که استفاده از مواد مخدر و البته سیگار در گذشته صرفاً به بزرگسالان محدود بود, جوانان به آن روی نمی آوردند . مصرف مواد مخدر از جمله سیگار به طور پراکنده در مراسم اعتقادی و مذهبی منحصرا توسط گروههای خاصی در شرایط معینی صورت می گرفت.

در ایران نیز از زمان شاه عباس اول توتون وارد ایران شد و به تدریج بین مردم رواج یافت تا اینکه در سال 1316 هجری شمسی کارخانه ی دخانیات ایران با تولید سالیانه 600 میلیون نخ سیگار شروع به کار کرد و آنرا به صورت انبوه در دسترس مردم قرار داد .

در ایران سالانه پنج هزار مرگ زود رس داریم که نقش معرف دخانیات در بروز سکته و سرطان و بیماری های قلبی بسیار واضح و مشهور است . مشخص شده است که تنها 50% سیگاری به سن 75 سالگی پا میگذارند و برای 80 ساله شدن آنها 8 % امید است .اما امید به زنذگی افراد غیر سیگاری تا سن 90 سالگی 30% است.باید یاد آور شویم که نیکوتین موجوددر سیگار خاصیت اعتیاد آوری دارد که پس از گذشت مدتی وابستگی روانی و جسمی در فرد ایجاد می کند گه گاه اگر فرد عقلاً  به ترک  سیگار برسد مشکل است. با وجود این در این کشورهای صنعتی که خود تولید کننده عمده ی سیگار هستند با برنامه ریزی هایی که در دهه ی اخیر کرده اند مصرف سیگار را تا نصف کاهش داده اند .

اما در کشورهای جهان سوم از جمله ایران برنامه ریزی های آنچنانی برای کاهش مصرف سیگار میان جوانان که روزبه روز بیشتر میشود انجام نگرفته است.(  ستوده  ,1383: 187 ) (سایت علمی پزشکی , آبان 1385)